پرودگارا! دعایم را بشنو، وقتی صدایت کردم.

یه مطلب خیلی خوب نوشته بودم اما متاسفانه پرید و من ماندم و مطلب از دست رفته ولی به خاطر ارزش بالای احادیثی که در این نوشته بود ، دعاها و احادیث را براتون گذاشتم. البته فکر کنم چون مطلبم در باره امیدواری بود خدا می خواست اینطوری امتحانم کنه

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسْمَعْ دُعائى اِذا دَعَوْتُکَ، وَ اسْمَعْ نِدائى اِذانادَیْتُکَ. وَ اَقْبِلْ عَلَىَّ اِذا ناجَیْتُکَ، فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَمُسْتَکینا لَکَ، مُتَضَرِّعا اِلَیْکَ، راجِیا لِما لَدَیْکَ ثَوابى(مناجات شعبانیه).

پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود فرست، و دعایم را بشنو و وقتىصدایت کردم، صدایم را بشنو، و آن گاه که با تو نجوا نمودم، به من رو کن.پس همانا که من، از دیگران به سوى تو گریختم، و در پیشگاه تو قرار گرفتمدر حالى که درمانده تو هستم و به سوى تو در حال تضرّع و زارى هستم، و بهآنچه نزد تو از ثواب مى باشد، امیدوار مى باشم.

خیلی خلاصه بگم که بعضی از ما آدمها هستیم فقط دوست داریم زندگی رو به خودمون و اطرافیانمون تلخ کنیم که حتما شما از اون دسته آدم ها نیستید! دنبال بهانه می گردیم که نق بزنیم و زندگی رو به کام همه ترش کنیم! تاکی می خواهیم به این حساسیت هامون ادامه بدیم و طعم خوش یک زندگی باطراوت رو نچشیم!

جوانی نیرو و نشاطی است که اگر از دست برود در روزگار پیری دیگر نمی توان شور و نشاط جوانی را برگرداند!

آدم خوشبخت کسیه که توی زندگی ایمانش قوی باشه!

آدم خوشبخت کسیه که توی تمام کارهاش رنگ خدا رو ببینه و با کوچکترین مشکلی خودش رو نبازه!

تعریف عبارت آدم خوشبخت توی هیچ دایره المعارف، فرهنگ یا واژه نامه ای نیومده و این نشون دهنده ضعف ما آدمهاست که به همه چیز در زندگی توجه داریم الا خوشبختی! اگه یه کمی چشم هامون رو باز کنیم می بینیم که بعضی از آدم های به ظاهر مشکل دار چقدر در باطن آروم هستند و از این مشکلات نمی ترسند!

آدم خوشبختی کسیه که طعم امید رو چشیده باشه کسیه که دیگران می تونن بهش تکیه کنند،‏ مضطرب نمیشه اهل ترسیدن نیستبا توکل به خداوند و ثابت قدم جلو میره!

من هم مثل شما جوان هستم و گاهی اوقات ناامید! که البته سعی می کنم دیگه اینطوری نباشم و دارم با این خصلت بسیار ناپسند مبارزه می کنم  اما  فکر می کنم که به آرامش روحی رسیدن مهمترین راز خوشبختیه که اون هم فقط با امید به خدا میسره!

پس جان برادر! از امروز به فکر رسیدن به خوشبختی باش که قطار زندگی این روزها قطار برقی شده و سرعتش خیلی بالارفته .

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود	زنهار از این بیابان وین راهِ بى نهایت
در این شب سیاهم گم گشت راهِ مقصود	از گوشه اى برون آى اى کوکب هدایت (حافظ)

 مرا همسایه خدا صدا بزنید !

پیرزن از بچه­دار نشدنشان می­گوید و این را با هزار حسرت می­گوید که نمی­داند چرا خدا نخواسته آنها بچه داشته باشند. نه نه !!! اشتباهی در کار نیست.

درست گفتم خداوند بزرگ و بلندمرتبه به آنها فرزندی عنایت نکرده اما در عوض توفیق بسیار بزرگی به آنها عطا نموده. این زن و شوهر خیًر وقتی دیدند از این دنیا فرزندی به آنها تعلق نگرفته تا بزرگش کنند و در روزگار پیری عصای دستی داشته باشند، تصمیم گرفتند ثروتشان را در جایی ماندگار مصرف کنند . حالا آنها دو فرزند دارند که دیگر به سنین میانسالی پا می­گذارند و این دو بچه را بسیار دوست دارند. نام فرزندانشان مسجد و مدرسه است. آنها دو کار ماندگار انجام دادند که تا ابد اثر خیرش را خواهند دید. یادگارانی که در روزگارهای آینده برای آنها باقی خواهد ماند و نامشان را ماندگار خواهد کرد. یکی ساختن مسجد برای تزکیه انسانها و دیگری ساختن مدرسه برای تعلیم و تعلًم کودکان ایران زمین.

پیرزن، مسجد را بسیار دوست دارد؛ چندسالی است که در خانه­ای کوچک داخل مسجد زندگی می­کند. او می­گوید مدرسه را هم دوست دارم ولی تا حالا به آن سرنزده­ام. مدرسه در همین نزدیکی­هاست و به نام خانوادگی آنها ساخته شده و با اینکه چندین بار خواسته اند از متولی مدرسه تقدیر کنند ولی او نخواسته که میان مردم شناخته شود.

او می گوید اسم من همسایه خداست و هر کس خواست مرا صدا کند باید بگوید همسایه خدا.

حالا چند وقتی است همسایه خدا خیلی ناتوان شده و گرد کهنسالی بدجوری رویش نشسته است. از وقتی شناختمش هر روز چیز تازه­ای از او یادگرفتم . درس­های زندگی را خوب بلد است و وقتی جوانی ببیند همیشه به او توصیه می­کند که فقط خدا در کارهایتان باشد، از دیگران توقع زیادی نداشته باشید، خواسته­هایتان را کم کنید تا زندگی راحت­تری داشته باشید.

همسایه خدا خبر ندارد که برای نمازگزاران آن مسجد چقدر پرخیر و منفعت است. چندشبی است نمازگزاران مسجد برای بهبود حال همسایه خدا دعا می کنند من هم با آنها دعا می کنم تا همه­ی آلام بشری تسکین یابد و همسایه خدا نیز شفا یابد.

مادرم! یوسف گمگشته­ات کو؟

دوشنبه یک روز بهاری که عزادار مادرمان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بودیم، به دیدار دو انسان پاک در مکانی مقدس دعوت شدیم. مکانی که شاید روزی آرزوی هر زائری باشد که دو رکعت نماز در کنارش قربتا الی الله به جاآورد. به محل ساختن ضریح امام حسین علیه السلام دعوت شده بودیم تا پیکر دو شهید گمنام را در کنار ضریح آقا اباعبدالله الحسین زیارت کنیم. برای شهیدان گمنام وطن و به جای مادران و خواهران آنها گریستیم اما فضا به قدری سنگین و غم انگیز بود که قطرات اشک برای سرریز شدن از چشمانمان رقابت می­کردند تا سریعتر به پای شهدا ریخته شوند. من با چشم هایم با آنها صحبت می کردم در حالی که یک نگاهم به ضریح در دست ساخت آقایم بود و یک نگاهم به پیکر پیچیده شده شهدا در پرچم پر افتخار کشورمان. فضا برایم تازگی داشت تا به حال اینقدر به پیکر یک شهید نزدیک نشده بودم و احساس می کردم که من کوچکتر از آنم .....

شما گمنام هستید، نامتان عبدالله است و با این گمنام بودن چه حالی می کنید. چقدر به مادرتان شبیه شده­اید امروز، چقدر به آرزوی دیرینه­تان رسیدید امروز . شمایی که دوست داشتید در کنار ضریح امام حسین علیه السلام آرام بگیرید. نمی دانم که وقتی امروز مادرتان حضرت زهرا سلام الله علیها را می بینید چه میگویید؟ اما می­دانم که خانم شما را بسیار دوست دارد. شما را مثل فرزندانش حسن و حسین و علی اکبر و ابوالفضل العباس علیهم السلام دوست می دارد.

 شهیدان پاک وطن در سالهای دوری به مادرانتان فکر کرده­اید؟ فقط خدا می­داند که مادرانتان کجا هستند؟ آیا زنده هستند یا به دیار باقی شتافته­اند تا شاید در آن دنیا یوسف گمگشته­تان به کنعان بازآید؟ در سالهای دوری شما، این مادران با درد فراق جوانشان چه کرده­اند؟ به چه دلگرم بوده­اند و چگونه دوری دردانه­شان را تاب آورده­اند؟ وقتی که چشمانشان به گلزار شهدا میفتاد چه می­کرده­اند و در دل از خداوند چه می­خواسته­اند؟

من جواب این سوالها را نمی دانم چون که چنین رنجی نداشته ام و نمی توانم خودم را به جای آنها بگذارم...اما حسم این است که...

این مادران دلگرم به مادر همه­ی عالم، فاطمه زهرا سلام الله علیها، بوده­اند که اگر روزی فرزندشان بازگشت، گمنام بود و بی نام و نشان کسی هست تا به استقبالشان بیاید و برایشان بگرید. این مادران در قلبشان بی تاب دیدار فرزند و در صورتشان آرام مثل دریا بوده­اند.

روی سخنم با شهیدان گمنام است، می خواهم بگویم، شاید شما تاب دوری از مادر را داشته باشید اما بدانید که دوری از فرزند آن هم جوان رشیدی که شاید وقت ازدواجش هم باشد، برای مادر نابود کننده است ولی این مادران مسلمان و شیرزن ایرانی بودند که رنج دوری را یعقوب­وارتحمل کرده­اند و با نوشیدن جام زهر برای پایداری انقلاب اسلامی صبر نمودند.

مادران مسلمان ایرانی، دلاوران و ایثارگران غیور، آفرین برشما که اینچنین فرزندانی تربیت نمودید و آفرین بر شما که با دستان خودتان فرزندتان را رهسپار جبهه­های نبرد حق علیه باطل نمودید. خداوند بر شما منت نهاده که نعمت مادرشدن را به شما ارزانی داشته است. پای همه شما را بوسه می زنم که بهشت زیر پای شماست.